بر اساس داده های موجود طرفین در خصوص پایان دادن به پرونده بازداشتی های سیاسی طی چند روز آینده به توافق رسیده اند و راهبرد برون رفت مسأله فلسطین از بن بست کنونی را با توجه به انسداد دورنمای مذاکرات مورد بحث و بررسی قرار داده اند. آنان همچنین علاوه بر تعیین زمان (22/12) جهت برگزاری نخستین کادر رهبری سازمان آزادی بخش، برنامه های یکپارچه و تلفیقی و نیز مسأله سازش و برگزاری انتخابات قانون گزاری و ریاست جمهوری در ماه می بحث و تبادل نظر کرده اند. اما پس از امضای سند سازش در چهارم ماه می 2011 در قاهره چه چیز جدیدی روی داده است؟ در مراسم امضای قرارداد منافع که به "برگه مصر" نامگذاری شده است عباس و مشعل هر دو با زبانی خوشبینانه و بسیار امیدوار کننده سخنرانی کرده اند؛ امری که به نظر بسیاری از ناظران باعث خواهد شد روند پایان دادن به اختلافات و برقراری وحدت داخلی بدون هیچ گونه موانع جدی آغاز شود و بلافاصله و بدون معطلی به ساحل امن برسد.

 

امروز و در سایه تجاربی که اندوخته ایم باید هوشیاری به خرج دهیم و نباید بیش از حد نسبت به مسائل خوش بین باشیم؛ چرا که بسیاری از چالش ها وجود دارد و می طلبد عباس و مشعل عملا و نه در حد گفتار با آن مقابله کنند و مهمترین این چالش ها وجود خواص ذی نفع در غزه و رام الله است که در سایه اختلاف و دودستگی موجود رشد کرده اند و بازگشت وحدت ملی به اراضی فلسطینی را به منزله تنزل منافع خود قلمداد می کنند. چالش دوم مربوط به عامل خارجی است؛ ایالات متحده و اسرائیل هر دو به ابومازن هشدار داده اند و او را از "پیامدهای" سازش با جنبش حماس و ورود دوباره آن به دولت فلسطینی برحذر داشته اند. مقامات آمریکایی و اسرائیلی اصرار دارند که حماس همچنان یک گروه تروریستی است و وارد شدن آن به جرگه دولت فلسطینی از طریق سازش عاملی است که این فرایند سازش را با شکست روبرو می کند. این تهدید قدری مضحک به نظر می رسد اما روشن است که این سیاست دوجانبه آمریکایی و اسرائیلی زمزمه باقی ماندن اختلاف است؛ به این معنی که دوست دارند وضعیت ضعیف و شکننده فلسطینی همچنان پابرجا باشد.

این چالش های درونی و برونی به مثابه موانعی هستند که نباید نادیده گرفته شود؛ بر همین اساس اگر عباس و مشعل در جهاد اصغر موفق شده اند می طلبد که برای جهاد اکبر کاملا آمادگی داشته باشند تا وحدت فراگیر ملی را در چارچوب سازمان آزادی بخش به صحنه باز گردانند. آنان باید مبارزه مشترک بر اساس برنامه های ملی مشترکی را که همگان باید در آن فعال و بر اساس آن پاسخگو باشند، ادامه دهند.